ಕನ್ನಡವೆನೆ...ಮನ ಕುಣಿದೀತೆ ?

ಪ್ರಿಯ ಕನ್ನಡಾಭಿಮಾನಿಗಳೇ,

೧೯೫೬ ನೇ ಇಸವಿಯ ನವೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳ ೧ ನೇ ದಿನಾಂಕವು ಕನ್ನಡ ಭಾಷಿಕರ ರಾಜ್ಯವಾಗಿ, ಕರ್ನಾಟಕವು - ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪನೆಗೊಂಡ ದಿನ. ಈ ದಿನದ ಆಚರಣೆಯು – ಅಂದಿನಿಂದಲೂ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ. ಕನ್ನಡದ ಉಪಾಸಕರು ಅಂದು ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ತೂಕದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನಮಗೆ ಇಂದು ಅಂಕೆ ತಪ್ಪಿದ ನಾಲಗೆಯ ಹೊರಳಾಟವು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕನ್ನಡವು ನರಳುತ್ತಿದೆ. ನವೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳು ಮುಗಿದಿದೆ. ಇನ್ನು ಬರುವ ವರ್ಷದ ನವೆಂಬರ್ ವರೆಗೂ ಕನ್ನಡದ ಸುದ್ದಿಗೆ ಯಾರೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ವರೆಗಿನ ಅನುಭವದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಯಾವುದೇ ನೆನಪುಗಳು ಸರಕಾರೀ ಆಚರಣೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡಿತೆಂದರೆ - ಅದರ ಕತೆ ಮುಗಿಯಿತೆಂದೇ ಅರ್ಥ. ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಆಚರಣೆಯೂ ಈ ಮಾತಿಗೆ ಹೊರತಲ್ಲ.

ಕರ್ನಾಟಕವು “ಕನ್ನಡದ ನೆಲ” ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಮೊದಲು ಮಹಾ ಮೈಸೂರು ಉದಯಿಸಿ - ಅನಂತರ ಕರ್ನಾಟಕವೆಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು. ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆಂದೇ...ಒಂದು ರಾಜ್ಯವು ಉದಯಿಸಿದರೆ ಆ ರಾಜ್ಯದ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ, ಕನ್ನಡ ತಾಯಿಯ ಸೇವೆಗಾಗಿ, ತಮ್ಮ ತನು ಮನ ಧನವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ – ಎಂದು ಕನ್ನಡಿಗರೆಲ್ಲರೂ ಅಂದು – ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡಿ  ೫೦ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಹೋರಾಡಿದ್ದು ಸಾರ್ಥಕವಾಗಿ – ಅನಂತರ ೧೯೫೬ ನವೆಂಬರ್ ೧ ರಂದು - ಅಂದಿನ ೨ ಕೋಟಿ ಕನ್ನಡಿಗರ ಕನಸು ನೆನಸಾಯಿತು.

ಕರ್ನಾಟಕ ಮಾತೆಯ ಹಲವು ಮುಖದ ಸೇವೆಯಿಂದ ಕನ್ನಡಿಗರ ಯಶೋಬಾವುಟವನ್ನು ಹಾರಿಸಿ ಮೆರೆದವರು – ಶಾಂತ ಕವಿ, ಬಿ. ಎಂ. ಶ್ರೀ., ಕಾರಂತ, ಬೇಂದ್ರೆ, ಡಿ. ವಿ. ಗುಂಡಪ್ಪ, ಕುವೆಂಪು ಮೊದಲಾದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕುಸುಮಗಳು. ಬೆನಗಲ್ ರಾಮರಾಯರು, ಮುದವೀಡು ಕೃಷ್ಣರಾಯರು, ವೆಂಕಣ್ಣಯ್ಯ, ಬಸವನಾಳರು, ಅ. ನ. ಕೃಷ್ಣರಾಯರು...ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಹಲವಾರು ಹಿರಿಯರ ಅಸಾಧಾರಣ ಪರಿಶ್ರಮದ ಫಲವಾಗಿ ಕನ್ನಡಿಗರೆಲ್ಲರೂ ಒಂದುಗೂಡುವಂತಾಯಿತು; ಕನ್ನಡವನ್ನು ಕೊಂಡಾಡುವಂತಾಯಿತು.

ಈ ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶವೇ - ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ, ನೆಲ - ಜಲದ ಉಸ್ತುವಾರಿಯ ಉನ್ನತೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ನಾವು ಬಯಸಿದ್ದ ಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ; ತತ್ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ. ಈಗ ಈ ೫೯–೬೦ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ - ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವೇ ನೋಡಿದರೆ, ನಾವು ಎಷ್ಟು ಸಫಲರಾಗಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ? ಎಷ್ಟು ಕನ್ನಡತನವನ್ನು ನಾವೀಗ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ? ಎಷ್ಟು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ? ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಎಡವುತ್ತಾ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗೋಜಲು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆಯೆ?..ಎಂಬ ಆತ್ಮ ಚಿಂತನೆ ನಡೆಸುವುದೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಸ್ವ-ನಿರೀಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ನಡೆಸುವ ಅಗತ್ಯವೂ ಇದೆ.

ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸೌಮ್ಯ, ಸಜ್ಜನ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ, ಪ್ರತಿಭಾವಂತ, ಗುಣಪಕ್ಷಪಾತಿಗಳು...ಎಂದೆಲ್ಲ ಅಗ್ಗಳಿಕೆಗೆ ಪಾತ್ರರಾಗಿದ್ದ ಕರ್ನಾಟಕದ ಜನರು ಬರಬರುತ್ತ - ಮದಭರಿತ ಮತ್ಸರಿ, ಅಪ್ರಾಮಾಣಿಕ, ಅಸಹನೆ, ಮೇಲಾಟದ ಪ್ರತೀಕಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೆ? ಎಂಬ ಸಂದೇಹವು ಮೂಡುವಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶವು ಇಂದಿನ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇರುವಂತೆ ಈಗ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಇದು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಆಶಯವಂತೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಾವೇರಿಯಿಂದ ಗೋದಾವರಿಯ ವರೆಗಿದ್ದ ಕನ್ನಡನಾಡು, ತ್ಯಾಗದ ಭೋಗದ ಅಕ್ಕರದ ಗೇಯದ ಸುಖ ನೆಮ್ಮದಿಯ ತಾಣವಾಗಿದ್ದ...”ಆರಂಕುಸಮಿಟ್ಟೊಡಂ ನೆನೆವುದೆನ್ನ ಮನಂ” ಎಂದು ಕನವರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದ ಈ ಕನ್ನಡ ನಾಡು,...ಗಾಡಿಯ ಸೀಮೆ, ಚೆಲ್ವೊಗೆವ ತಾಣ, ಅಲಂಪಿನ ಸಂತೆ, ಪೆಂಪು ಸಾರ್ದಾಡುವ ಭೂಮಿ, ಸೌಖ್ಯದೆಡೆ, ಪುಣ್ಯದ ಗೊತ್ತು, ವಿನೋದದಾಗರಂ, ಮೋಡಿಯ ಮಂಟಪಂ, ಸಿರಿಯ ಪೆರ್ಚುಗೆಗೊಳ್ಮನೆ, ಮುಕ್ತಿಕಾಂತೆ ಕೈಗೂಡುವ ಬೀಡು... ಎಂದೆಲ್ಲ ಕವಿ ಚಿಕುಪಾಧ್ಯಾಯನಿಂದ ಬಣ್ಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟ...ಮುತ್ತು ರತ್ನಗಳನ್ನು ಬಳ್ಳದಿಂದ ಅಳೆದು ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಸಮೃದ್ಧ ಕನ್ನಡ ನಾಡು---ಈಗ ಹೇಗಿದೆ? ಈಗ ಕಲ್ಲು ಮಣ್ಣು ಹೊಯಿಗೆ  ಮರಮಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಜೊತೆಗೆ ಅಭಿಮಾನವನ್ನೂ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಾವು ಕೂತಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೆ ? ಬರೇ ಸ್ವಾರ್ಥದ ಕಮಾಯಿಯ ಯೋಚನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ - ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇರಲೇಬೇಕಿದ್ದ ಪ್ರಾಂತ್ಯಾಭಿಮಾನ, ಸ್ವಭಾಷಾಭಿಮಾನ...ಈಗ ಎಲ್ಲಿದೆ? 

ಇಂದಿನ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ವಿದ್ಯೆಗೆ ತವರಾಗಿದೆಯೆ?...ಎಂತಹ ವಿದ್ಯೆ?  ಕಲೆಗಳ ನೆಲೆವೀಡಾಗಿದೆಯೆ? ಎಂತಹ  ಕಲೆ ?ರಾಷ್ಟ್ರಾಭಿಮಾನಿಗಳ ಆಡುಂಬೊಲವಾಗಿದೆಯೆ ? ಧರ್ಮನೀತಿಗೆ ಆಶ್ರಯಸ್ಥಾನವಾಗಿದೆಯೆ ?... ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಯವಿದು. ಬಗೆಬಗೆಯ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕ ಕಪಟ ನೀತಿ; ಅನುಕರಣೆಯ ಕಲೆ; ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನೂ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನೂ ಮಾರುವ - ಕಲಾ ಪ್ರಾವೀಣ್ಯವು ಇಂದಿನ ಸಮಾಜವನ್ನು ಮುಸುಕಿಕೊಂಡಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಬುದ್ಧಿಯ ಕಸರತ್ತು – ಕಾಸು ಮಾಡುವ ಕೊಸರಾಟವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೇನೂ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಭಾವೈಕ್ಯವು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ಭಾವ ಸಂವಹನವಿಲ್ಲದ ಸಮಾಜವು ಮೃಗತ್ವದತ್ತ ಹೊರಳುತ್ತದೆ. ಗುಣ ಮೌಲ್ಯಗಳೆನ್ನಿಸಿದ ಪ್ರೀತಿ, ಕರುಣೆ, ಸಹನೆ, ನಮ್ರತೆಗಳೆಲ್ಲವೂ - ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ - ಇಂದು, ಬಿಕರಿಯಾಗುವ ವಸ್ತುಗಳಾಗಿಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಕೆಲವರು ಸೇವೆಯನ್ನೇ ಕಸುಬಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಜೀವನಕ್ಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆಯೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರವಂತೂ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿದೆ.

ನಾನು ಆಕಾಶವಾಣಿಗೆ ಹೊಗ್ಗುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ರೇಡಿಯೋದ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕೇಳಿ ನಮ್ಮ ಉಚ್ಚಾರವನ್ನು ತಿದ್ದಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಾನುಲಿಯ ಭಾಷೆಯು ಶಿಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಹೇಗಿದೆ?...ಪರಿವರ್ತನೆಯಾಗಿದ್ದರೆ - ಕುಸಿದಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಯಾರು ಕಾರಣ? ಬಾನುಲಿ ಕಾರಣವೆ? ಇವತ್ತಿನ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ...ಪರಕೀಯ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮ ದ ಸಾರವನ್ನು ಉಂಡು ಬಂದಿರುವ ಮಾಧ್ಯಮ ಮಿತ್ರರು - ಅತಿ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುವ ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ...“ಬಿದ್ದದ್ದು ಎದ್ದದ್ದು” ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕತೆ ಕಟ್ಟಿ ಹೇಳತೊಡಗಿದ್ದಾರೆ. “ನನ್ನದೊಂದು STORY ಇವತ್ತಿನ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದೆ; ನೋಡಿದ್ರಾ ಮೇಡಂ?” ಅಂತ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಕತೆ ಕಟ್ಟುವವರ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿ, ಕತೆ ಕಟ್ಟುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಕಟ್ಟು ಕತೆಗಳು ಪ್ರಾಧಾನ್ಯ ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವುದೂ ಇದೆ. ಊಟಕ್ಕೆ ಉಪ್ಪಿದ್ದಂತೆ ಯಾವುದೇ ಕಥಾ ಪ್ರಯೋಗವಾದರೆ ಒಪ್ಪೋಣ. ಆದರೆ ಪತ್ರಿಕೆಯ ತುಂಬ ಅಧಿಕೃತವಲ್ಲದ ಕತೆಗಳೇ ತುಂಬುವಂತಾದರೆ...ಸುದ್ದಿಗಳಿಗೂ ಕತೆಯ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದರೆ, ಅದರಿಂದ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಉಪಕಾರವಿಲ್ಲದಂತಿದ್ದರೆ - ಅಂತಹ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಎಳೆದು STORY ಮಾಡುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆಯೆ? ಹಸಿಯಾದ ಭಾವನೆಗಳು, ಸಂಬಂಧಗಳು - ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುವ ಇಂದಿನ “Big Boss” ನಂತಹ - ಸುಳ್ಳನ್ನೇ ಮನೆದೇವರನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಂತಹ ಕಣ್ಕಟ್ಟಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಕನ್ನಡದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೆ? 

ನೋಡುಗರ - ಓದುಗರ ಅಭಿರುಚಿಯನ್ನು ಕೆಡಿಸುವ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಂದಿನ ಯಾವ ಖಾಸಗಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳೂ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿಲ್ಲ, ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಆಕಾಶವಾಣಿ ದೂರದರ್ಶನಗಳೇ ಅಂಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂದಿಗೂ ಅಕಾಶವಾಣಿ ದೂರದರ್ಶನಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಕೇಳಿದರೂ ನೋಡಿದರೂ ಮನಸ್ಸು ಬಗ್ಗಡವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನೇತ್ಯಾತ್ಮಕ  ಪ್ರಚೋದನೆಯಂತೂ  ಸದ್ಯೋಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ - ಆಕಾಶವಾಣಿ,  ದೂರದರ್ಶನಗಳಿಂದ  ಸಿಗಲಾರದು. ಈಗಲೂ  ಈ  ಸರಕಾರೀ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು  ಜೀವನ  ಸ್ನೇಹಿಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆ. ಸುಭಗತನವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆದರೆ ಪ್ರಸ್ತುತದ ಕೆಟ್ಟ ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡು ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ, ತಮ್ಮ ಗಾಂಭೀರ್ಯವನ್ನು ಮರೆತರೆ, ಇತರ ವಾಹಿನಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ “ಎಡಬಿಡಂಗಿ ಓಟದ ಸ್ಪರ್ಧೆ” ಗೆ ಇಳಿದರೆ - ಈ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯಣ್ಣ ಬಾನುಲಿಯೂ - ಕೆಡುವ ದಾರಿಯನ್ನು ಹಿಡಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹ ಬೇಡ.

ಒಂದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇವತ್ತು ನಮಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ನೋವಾದರೆ ನಿನ್ನೆ ಏನನ್ನು ತಿಂದೆ? ಎಂದು ಯೋಚಿಸಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜವು ತಯಾರಿಸಿ ಕೊಟ್ಟ ಅಡುಗೆಯನ್ನೇ ಈಗ ಎಲ್ಲರೂ ಉಣ್ಣುತ್ತಿದ್ದೇವಲ್ಲವೆ?

ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡಬೇಕು. ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಎಂಬುದು ದಿಕ್ಕು ದೆಸೆಯಿಲ್ಲದಂತೆ ಆಗಿ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ. ಶಿಕ್ಷಣ ಮಟ್ಟವು ಇನ್ನಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಸೊರಗಿದೆ. ಗುಣಮಟ್ಟದ ರಸ್ತೆ, ಸೇವೆ...ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳುತ್ತೇವೆ.ಗುಣಮಟ್ಟದ ವಿದ್ಯುತ್  ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ !!! ( ಸ್ವಿಚ್  ನೋಡಿದ  ಕೂಡಲೇ  shock  ಹೊಡೆಯುವಂಥದಿರಬೇಕು ! ) ಎಲ್ಲ  ಸೌಕರ್ಯಗಳ ಬಗೆಗೂ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಗುಣಮಟ್ಟ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವ ನಾವು - ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣ ಮಟ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟೇ ಗಮನ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇವೇನು ? ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯವು ಉದಯಿಸಿದ ನಂತರ, ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮಟ್ಟವು ಅಂದಿಗಿಂತ  ಉಚ್ಚವಾಗಿದೆಯಾ ತುಚ್ಛವಾಗಿದೆಯಾ ? ಎಂದು  ನಮ್ಮನ್ನು  ನಾವೇ  ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಜೀವನ ಮೌಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಒತ್ತು ಕೊಡದ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ರಮದಿಂದ ರಾಕ್ಷಸೀ ಭಾವಗಳಿಗೆ ನಾವು ನೀರೆರೆಯುತ್ತಿಲ್ಲವೆ? ನಾವು ಯಾವತ್ತೂ ಇನ್ನೊಬ್ಬರೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ನಮಗೆ ನಮ್ಮನ್ನೇ ಹೋಲಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಉದ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಇರುವ ಸಭ್ಯ ಮಾರ್ಗ.

ಇವತ್ತಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ರುಜು ಹಾಕುವವರೆಲ್ಲರೂ ಸಾಕ್ಷರರು; ಶಿಕ್ಷಿತರು ಎಂದಾಗಿದೆ. ಇಂತಹ ಸರಕಾರೀ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳ ಹೊಡೆತದಿಂದ ನಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾ ಕ್ಷೇತ್ರವು ನಲುಗುತ್ತಿದೆ. ಹಿಂದಿನ ವಿದ್ಯೆಯು ಮೃಷ್ಟಾನ್ನ ಭೋಜನದಂತೆ  ಸಮಗ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ವಿಕಸನಕ್ಕೆ ಒತ್ತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಸಮತೂಕದ ಆಹಾರವಾಗಿದ್ದರೆ, ಇಂದು - ಕುಪೋಷಣೆಯಿಂದಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣಮಟ್ಟವು ಇಳಿದಿದೆ; ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಶಿಕ್ಷಿತರ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಬೆಳೆದಿದ್ದರೂ ಗುಣಮಟ್ಟವು ಮಾತ್ರ ಭರದಿಂದ ಕುಸಿಯುತ್ತಿದ್ದು - ಅದರಿಂದಾಗಿಯೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಕಟಗಳು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿವೆ. 

  

ಕ್ರಮಬದ್ಧ ಕಲಿಯುವಿಕೆಯೇ ವಿದ್ಯೆ; ಅಬದ್ಧಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುವುದೇ ಅವಿದ್ಯೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಕೆಲವು ಅಕ್ಷರವನ್ನು ಕಲಿತು ಸಾಕ್ಷರರು ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಾಕೆ? ಸಾಕ್ಷರರಾಗುವುದು ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವೋ - ಅವಿದ್ಯೆಯಿಂದ ಅಂಥವರನ್ನು ಪಾರುಮಾಡಿ ಅವರಿಗೆ ಉನ್ನತ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಊಡಿಸುವುದೂ ಅಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲವೆ? ಕಲಿಯುವ ತೃಷೆ, ಕಲಿಸುವ ತೃಷೆ ಇವೆರಡೂ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಬರಿಗಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸಬೇಕು. ಇಂತಹ ನಿಜವಾದ ವಿದ್ಯೆ ಅನ್ನುವುದು ಈಗ ಸಿಗುತ್ತಿದೆಯೆ? ಶಿಕ್ಷಿತರೆನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರು ದಿನನಿತ್ಯವೂ   ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ನಿಂದೆ-ಪ್ರತಿನಿಂದೆಗಳ ರೋಗವನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ಪ್ರಾಜ್ಞರಿಗೆ - ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮಟ್ಟವನ್ನು ತೂಗುವುದು ಕಷ್ಟವೇನಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ - ದಾರಿ ತೋರಿಸಬೇಕಾದವರೇ ವಿಕೃತ ತರ್ಕಗಳಿಗೆ ವಶವಾಗಿ ಸಮಾಜದ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಿರುವ ದುರಂತ ವಿದ್ಯಮಾನ - ಇಂದಿನ ಸಮಾಜದ್ದು.

ಇಂದಿನ ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣದ ಕ್ಷೇತ್ರವು ತುಂಬ ಗೊಂದಲಮಯವಾಗಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದ - ಸರಕಾರೀ ಪ್ರಾಯೋಜಿತವಾದ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ, ಕನ್ನಡದ ಬಗೆಗೆ ತೀರಾ ತಿರಸ್ಕಾರದ ಭಾವವೇ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಬಂದು ಹೋದ ಸರಕಾರಗಳ ಕಾರ್ಯ ವೈಖರಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ... ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಗೆ ಕೊನೆಯ ಪ್ರಾಶಸ್ತ್ಯವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ; ಇನ್ನಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಕೆಲಸದ ಹೊರೆಯಿಂದ ಸರಕಾರವೇ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಿರುವಂತೆಯೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಏಕೀಕರಣದ ನಂತರ, “ತಮಿಳು ತೆಲುಗು ಮರಾಠಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮುಂತಾದ ಯಾವ ಕಿಸುರೂ ಇಲ್ಲದೆ ಕನ್ನಡವು ತಾನೇ ತಾನಾಗಿ ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವಂತಾಗುತ್ತದೆ” ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದ ಅಂದಿನ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಈಗ ನಾವು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಪುಣ್ಯತಿಥಿ,  ಜಯಂತಿಯ ಆಚರಣೆಗಾಗಿ ಹೊಡೆದಾಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಾಧನೆಯೇನೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಸತ್ತವರನ್ನು ಹರಿಹರಿದು ತಿನ್ನುವಂತೆ ಕಾಣುವ ಮೇಲಾಟದ ಆಚರಣೆಗಳಿಂದ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಏನು ಬಂತು ? ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ನಾಡು ನುಡಿಯ ಆರೋಗ್ಯವು ಕಳೆದ ೪೦ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅತೀ ವೇಗದಿಂದ ಇಳಿಮುಖವಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಇಂದು ದಿನಕ್ಕೆ ನೂರಾರು ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮುದ್ರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅವು ಎಷ್ಟು ಜನರನ್ನು ತಲುಪುತ್ತಿವೆ? ಅದದೇ ಓದುಗರು, ಅದದೇ ಬರಹಗಾರರ ವೃತ್ತದಲ್ಲಿ ವಿಪರೀತ ಸದ್ದೋ ಸದ್ದು; ಗದ್ದಲವೋ ಗದ್ದಲ. ಇವರ ಮಾತಿಗೆ ಅವರ ಚಪ್ಪಾಳೆ; ಅವರ ಮಾತಿಗೆ ಇವರ ಚಪ್ಪಾಳೆ...ಘನಘೋರ ನಾಟಕವಂತೂ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇಂತಹ ನುರಿತ ನಾಟಕಪಟುಗಳಿಗೆ ಅದದೇ ವಿಮರ್ಶಕರಿಂದ ಪೂರ್ವ ನಿರ್ಧರಿತ ವಿಮರ್ಶೆಗಳು! ನಾವು ನೋಡುತ್ತಿರುವುದು ಅಷ್ಟೇ ತಾನೆ? ಅಂದು ಗಳಗನಾಥರು, ದೇವುಡು, ತ. ರಾ. ಸು.. ವೀರಕೇಸರಿ ಸೀತಾರಾಮ ಶಾಸ್ತ್ರಿ, ಕೈಲಾಸಂ, ಅ. ನ. ಕೃ. ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಕರ್ನಾಟಕದ ಬಹುಪಾಲು ಸಾಕ್ಷರರನ್ನು ತಲುಪುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಗದ್ದಲದ ಲೇಖಕರು ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುವವರ ಬರಹಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಕಟಣೆಗಳು - ಅದದೇ ವೃತ್ತದಲ್ಲಿಯೇ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತ, ನಿಂದೆ ಪ್ರತಿನಿಂದೆಗಳಿಂದಲೇ ಪ್ರಚಾರ ಪಡೆಯುತ್ತ, ಕೊನೆಗೆ ಯಾವುದೋ ಗುಪ್ತ ಅಪೇಕ್ಷೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೂ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಮರಳಿ ಮಣ್ಣಿಗೆ, ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವ, ಮಹಾ ಕ್ಷತ್ರಿಯ, ಮಹಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ, ಮಹಾ ದರ್ಶನ, ಮಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮದುಮಗಳು, ರಕ್ತ ರಾತ್ರಿ, ಸಂಧ್ಯಾರಾಗ...ಮುಂತಾದ ಎಲ್ಲರೂ ಓದಿ ಆನಂದಿಸಬಹುದಾದಂತಹ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಈಗ ಎಷ್ಟು ಬರುತ್ತಿವೆ? ಇಂದಿನ ಕನ್ನಡದ ಬರಹಗಾರರಿಂದ ಕನ್ನಡದ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವಂತಹ - ಅಭಿಮಾನ ಮೂಡಿಸುವಂತಹ ಕೃತಿರಚನೆಯು ಆಗುತ್ತಿದೆಯೆ? “ಇವರು ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಒಂದಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರಾ? ಅಥವ ಒಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರಾ?” ಎಂಬ ಸಂಶಯವೂ ಬರುವಂತಹ ಇಂದಿನ ಸಾಹಿತ್ಯದಿಂದಾಗಿ, ಇಂದು ಎಂಥಾ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಜನರು ಅಂತಹ ಲೇಖಕರ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದುವುದಿಲ್ಲ. ವಿಕೃತ ಚಿಂತಕರು ತಮ್ಮ ವಿಕೃತಿಯನ್ನೇ ಬರಹಕ್ಕಿಳಿಸಿದರೆ ಅದನ್ನು ಓದಿ ಅನುಸರಿಸುವ "ಮೂಢ ನಂಬಿಕೆ" ಯು ಕರ್ನಾಟಕದ ಜನರಿಗಿಲ್ಲ. ಸಾರಾಂಶ :: ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಂಗೀತ ಕಲಾ ವಿಹೀನರಾದ - ಹಾಳೂರ ಹದ್ದಿನಂತಹ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಈಗ ಚಾಲನೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಇಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶದ ನಡುವೆಯೂ... “ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡವು ಇನ್ನೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದೆ” ಎನ್ನುವ ಆಶಾಭಾವವು ಉಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಕೆಲವು ಕೃತಿಗಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಈಗಲೂ ಬೆಳಕು ಕಾಣುತ್ತಿವೆ.

ಇದಕ್ಕೆ ನಾನು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಓದಿದ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿಯೇ ಸಾಕ್ಷಿ. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಶ್ರೀಮತಿ ಆಶಾ ರಘು ಎಂಬ ಲೇಖಕಿಯ “ಆವರ್ತ” ಎಂಬ ಕಾದಂಬರಿಯನ್ನು ನಾನು ಮೊನ್ನೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದೆ. "ಆವರ್ತ" ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಲೇಖಕಿಯು – ನಮ್ಮನ್ನು ಪೌರಾಣಿಕ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿಸುತ್ತ, ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕೋಟೆಕೊತ್ತಲಗಳ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದುಕೊಂದರ - ಅರಿಷಡ್ವೈರಿಗಳೊಂದಿಗಿನ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ನುರಿತ ಮುರಿತಗಳ ಸಂಘರ್ಷದ - ಅದ್ಭುತ ಚಿತ್ರಣವಿರುವ ಹೊಸ ಶೈಲಿಯ ಕಾದಂಬರಿ – "ಆವರ್ತ”. ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಬದುಕಿನ ತುಮುಲ ತಳಮಳಗಳ ಕತೆಯಾದರೂ – ಕಾದಂಬರಿಯ ಆಳದಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಾತ್ಮವೂ ಮಿಂಚುತ್ತದೆ. ಹೆಸರುಗಳು, ಸ್ಥಳ, ಸನ್ನಿವೇಶ, ಪಾತ್ರಪೋಷಣೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ. “ಹಿನ್ನೋಟ ನಿರೂಪಣೆ”ಯ - Flash Back ರಚನಾ ತಂತ್ರವಂತೂ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿದೆ. 480 ಪುಟಗಳ – 350 ರೂಪಾಯಿ ಬೆಲೆಯ ಪುಸ್ತಕವಿದು. ತಮ್ಮ ಈ ಪ್ರಥಮ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಆಶಾ ರಘು ಅವರು ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆಯನ್ನೇ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ನನಗೆ - ಲೇಖಕಿ ಅಶಾ ರಘು ಅವರ ಮುಖ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ. ಅವರ ಹೆಸರನ್ನೂ ನಾನು ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ನನಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ, --“ನೀವು ಓದಬೇಕು” ಅಂತ ತಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಯ ಒಂದು ಪ್ರತಿಯನ್ನೂ ಕಳಿಸಿದ್ದರು. ನಾನು ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ - “ಈ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ –ಎಲೆಮರೆಯಲ್ಲಿ- ಇಂತಹ ಅದೆಷ್ಟು ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಕನ್ನಡೋಪಾಸಕರಿರಬಹುದು?” ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಂತಾಗಿದೆ ! ನೀವೂ ಓದಿ. ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಒಬ್ಬ ಲೇಖಕಿಯಿಂದ ನಡೆದಿರುವ ಈ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರು ಕೊಂಡಾಡಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಬೇಕು. ಒಬ್ಬ ಲೇಖಕಿಯು ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಂತೋಷಕ್ಕಾಗಿ ದೀರ್ಘಕಾಲ ಕನ್ನಡದ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದನ್ನು ಆಕೆಯ ಬರಹವೇ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಈ ಪುಸ್ತಕ “ಆವರ್ತ”ವನ್ನು ಓದಿ – ಅನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ. (ಪುಸ್ತಕದ ಪ್ರತಿ ಬೇಕಿದ್ದರೆ...ಲೇಖಕಿಯ ದೂ. ಸಂ. 080 41666911)

ನಾವು ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವವನ್ನು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಆಚರಿಸುವುದೇ ಹೌದಾದರೆ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಗಳ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಎತ್ತರಿಸುವುದರತ್ತ ಮೊತ್ತಮೊದಲು ಗಮನ ಹರಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. “ಸರಕಾರದಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಕೆಲಸ ಇದು” ಎಂಬುದು ಈಗಾಗಲೇ ಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಈಗ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಊರಿನ ಹತ್ತು ಸಮಸ್ತರೇ ಈ ಹೊಣೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತುಕೊಳ್ಳುವ ಕಾಲ ಬಂದಿದೆ. ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಯೂಟ ಮುಖ್ಯವೋ? ಗ್ರಂಥಾಲಯವೋ?... ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಥಮ ಆದ್ಯತೆ ಯಾವುದಕ್ಕೆ? ಶಾಲೆಯ ಪಾಠ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಊಟದ ಪರಿಮಳ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಏಕಾಗ್ರತೆ ಉಳಿದೀತೆ? ಊಟ ನಡೆಸುವುದಿದ್ದರೆ ಈಗ ಇರುವುದಕ್ಕಿಂತ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಶಾಲೆಗೆ ಬರುವುದು ಪಾಠ ಕಲಿಯಲು ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಸುವಂತಹ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಶಾಲೆಯ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಇರಲೇ ಬಾರದು. ಹಸಿದಿರುವ ಬಡ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಊಟವನ್ನು ವಿತರಿಸಲು ಇನ್ನೂ ಸುರಕ್ಷಿತ, ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗದೆ ಹೋದರೆ ಕೇವಲ ಉಣ್ಣಲಿಕ್ಕೆ ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದಂತೆ ಆದೀತು. ಶಾಲೆಗಳ ಪ್ರಥಮ ಆದ್ಯತೆ, ಬಾಧ್ಯತೆಗಳು ಬೌದ್ಧಿಕ ವ್ಯಾಯಾಮವೆಂಬುದು ಮರೆಯಾಗಿ ಶಾಲೆಗಳ ಪಾವಿತ್ರ್ಯವೇ ನಾಶವಾಗಬಹುದು. ನಮಗೆ ಈ “ರಾಜ್ಯ ಭಾಗ್ಯ” ಒದಗಿ ೬೦ ವರ್ಷಗಳಾಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಒಂದೂ ಶೌಚಾಲಯವಿಲ್ಲದ - ಬಾಗಿಲುಗಳೂ ಇಲ್ಲದ - ಗ್ರಂಥಾಲಯವಿಲ್ಲದ - ಅಧ್ಯಾಪಕರುಗಳೂ ಇಲ್ಲದ - ಅನೇಕ ಮೂಲ ಸೌಲಭ್ಯಗಳಿಲ್ಲದ ಶಾಲೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಇವೆ ಎಂದಾದರೆ ಕನ್ನಡದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನೇ ನರಳಿಸುವಂತಹ ಇಂತಹ ಒಕ್ಕೂಟವೆಂಬ – “ರಾಜ್ಯ ಭಾಗ್ಯ”ವು ನಮಗೆ ಬೇಕಿತ್ತೆ? ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೆ? ಇಲ್ಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆ – ದುಡ್ಡಿನ  ಕೊರತೆಯಲ್ಲ; ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಸುಭಗತನದ ಕೊರತೆ. ಕೆಲಸದ ಪ್ರಾವೀಣ್ಯತೆಯ ಕೊರತೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವೆಂದರೆ...ಇದು ನಮ್ಮದೇ ಸರಕಾರ. ಮೇಲೆ ನೋಡಿ ಉಗಿದರೆ ಬೀಳುವುದು ಎಲ್ಲಿ ?

ಬಹುಮತಕ್ಕೆಜೋತುಬಿದ್ದ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ದುರ್ಬಲ ಸಂದಿಗಳಿವು. ಪ್ರಬುದ್ಧ ಮತದಾರರಿದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವು ಪ್ರಕಾಶಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ. ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾದರೆ,  ಈಗ ನಾವು ಕಾಣುವ "--- ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಉಂಡವನೇ ಜಾಣ" ಎಂಬಂತಹ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬದುಕಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಸೋರುತಿಹುದು ಮನೆಯ ಮಾಳಿಗಿ...ಅನ್ನಬೇಕಷ್ಟೆ.

ಇಂದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸ್ವದೇಶೀ ಶಿಕ್ಷಣದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಆದರೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಳಪೆ ಮಟ್ಟದ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ ದೊರೆಯುತ್ತಿದೆ. ಬದುಕಿಗೆ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಆಪ್ತವಲ್ಲದ - ಅನಗತ್ಯ ವಿದೇಶೀ DOSE ಗಳನ್ನು ಈಗ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಊಡಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇಂದು ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸುತ್ತಿರುವ ಪಠ್ಯದ ವಿಷಯಗಳೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ತೊಡಕಾದರೆ, ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾದ ಅಕ್ಷರಜ್ಞಾನವೇ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆ. ಇಂದಿನ ಶಿಕ್ಷಣವು ಇಲ್ಲೇ ಸೋತಿದೆ. 

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಸುತ್ತಾಡಿದವರನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ವಿವೇಕ ಎನ್ನುವ ಪದವನ್ನು ಇವೇಕ ಎನ್ನುತ್ತ...ಇಸಾ, ಸುಬ, ಸಂಕರ, ಹಪ್ಪ ಹಮ್ಮ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಅನ್ನುವವರಿಗೆ ಅಕ್ಷರ ಕಲಿಸಿದ್ದು ಯಾರಿರಬಹುದು? ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆಯಲ್ಲವೆ ?  ಕಿಂಞಂಣ ಅನ್ನಲಾಗದೆ ಕಿಂಕನ್ನ-ಕಿಂಗಣ್ಣ –ಕಿಂಜನ್ನ-ಕೆಂಗಣ್ಣ ಎಂದೆಲ್ಲ ನಾಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರನ್ನೂ ನಾನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಮುಖಂಡ ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಸ್ತ್ರೀಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಪರಿವರ್ತಿಸಿ “ಮುಖಂಡಿ” ಎಂದ ವಾರ್ತಾವಾಚಕರನ್ನೂ ಆಕಾಶವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಕುಂಞಿ ಅನ್ನುವಾಗ ಕುಂಯಿ ಎಂದರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು? ಞ ಮತ್ತು ಯ ಅಕ್ಷರಗಳಿಗೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲವೆ? "ನಾಲೆ ದೀಪಾವಲಿ ಅಬ್ಬ. ಅಬ್ಬ ಬಂತೆಂದರೆ ಎಣ್ಣು ಮಕ್ಕಲಿಗೆ ಇಗ್ಗೋ ಇಗ್ಗು. ನಮ್ಮ ಬಾರತ ದೇಸದ ಎಣ್ಣು ಮಕ್ಕಲು ಹಾದರ ಹಾತಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಎಸರುವಾಸಿ.." ಅನ್ನುವವರಿಲ್ಲವೆ? 

ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟೋ ಇದೆ.. ಓರಾಟ, ಹಸಾಮಾನ್ಯ, ಹವಿರತ..ಹೇಳಿ ಮುಗಿಯುವ ಪಟ್ಟಿ ಇದಲ್ಲ. “ಅದು ಹಾಗಲ್ಲ; ಅದು ಸರಿಯಲ್ಲ” ಎನ್ನುವವರನ್ನೇ ಗುಮಾನಿಯಿಂದ - ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿರುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಭಾಷಾ ಶುದ್ಧತೆಯ ಮಾತೆತ್ತಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಜಾತಿಯ ಬಣ್ಣ ಬಳಿಯುತ್ತಿರುವವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಸಣ್ಣತನದ, ಮತ್ಸರದ, ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆಯ, ಒಳರಾಜಕೀಯದ, ಕ್ರೂರ ಚಿಂತನೆಯ ಇಂತಹ ಹಲವು ಮುಖಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ ನನಗೆ ಈ ಕನ್ನಡದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅವಿದ್ಯಾಸುರರು ಆವಿರ್ಭವಿಸಲು ಕಾರಣವೇನು? ಎಂದು ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸುವಂತಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣವು ಕುಲಗೆಟ್ಟಿದೆ.

ಇವತ್ತಿನ ಶಿಕ್ಷಣವು ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಶಾಂತಗೊಳಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ, ಅಶಾಂತಿಯ ಕೂಪಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಅದರಿಂದಾಗಿ, ಇಂದಿನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ, ರಾಕ್ಷಸ ಭಾವಗಳಿಗೆ ಪುಷ್ಟಿ ದೊರಕುತ್ತಿದೆ; ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ನಂಬಿಕೆ, ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ತುಳಿದು ವಿಜೃಂಭಿಸುವ ವಿಕೃತಿಯು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. ರಾಮ, ಕೃಷ್ಣ, ಬುದ್ಧ, ಮಹಾವೀರ, ನಾನಕ್, ಯೇಸು, ಪೈಗಂಬರ ಮುಂತಾದ ಅಧ್ಯಾತ್ಮದ ಹಾದಿ ತುಳಿದ ಯೋಗಿ - ದಾರ್ಶನಿಕರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ಪರಸ್ಪರ ವೈರಿಗಳು ಎಂಬಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅರೆಬರೆ ವಿದ್ಯೆಯೆಂಬ ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹದಿಂದ ಪೀಡಿತವಾದ ಇಂತಹ ವಿಕಾರದ ಅವಿದ್ಯೆಯ ಪ್ರಚೋದನೆಯಿಂದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕ್ಷೋಭೆಯೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ; ಅನಾಹುತಗಳೂ ಸಂಭವಿಸುತ್ತಿವೆ. ವಿನಯವನ್ನು ಲೇಪಿಸಲಾಗದ, ಸರ್ವರಿಗೂ ಒಳಿತನ್ನೇ ಬಯಸಲಾಗದ, ಪರಪೀಡೆಗೆ ಮುಂದಾಗುವ ನಿಷ್ಕರುಣಿಯಾದ – ಇಂದಿನ ಅಪಭ್ರಂಶ ವಿದ್ಯೆಯಿಂದ – ನಮ್ಮ ಇಡೀ ಸಮಾಜವು ಈಗ ವಿರೂಪಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಪಕ್ಷ - ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆಗೆ ವಶವಾಗಿ ಸಮಷ್ಟಿಯ ಹಿತವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವ ಅಹಂಕಾರದ "ವಿದ್ಯಾಸಾಗರ" ವನ್ನೂ - "ಅವಿದ್ಯೆ" ಎಂದೇ ಗುರುತಿಸಬೇಕು. ಸಹಿಷ್ಣುತೆ ಎಂಬುದು ಪರೋಪದೇಶಕ್ಕೇ ಸೀಮಿತವಾಗಬಾರದು.

ಈ ಶಾಪದಿಂದ ಮುಕ್ತರಾಗದೆ ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ಕನ್ನಡದ – ಕರ್ನಾಟಕದ ಕನಸನ್ನು ಕಾಣಬಾರದು. ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಎತ್ತರಿಸದೆ ಈ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಹೊರಟರೂ ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಾದ ಸಮಗ್ರ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ನಾವು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಈಗ ಅನಿವಾರ್ಯ.

ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ಕಲೆ, ಉತ್ತಮ ಭಾಷೆಯ ಸದಭಿರುಚಿಯನ್ನು ನಾವು ಪದೇಪದೇ ಉಂಡರೆ ಕ್ರಮೇಣ...ಕೆಟ್ಟ ಭಾಷೆಯು ನಮಗೆ ಹಿತವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ – ಅಂತಹುದೇ ಒಳ್ಳೆಯ ರುಚಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ವಾಲುತ್ತದೆ. ಈ ರುಚಿ ಎಂಬುದಿದೆಯಲ್ಲಾ? ಅದು ನಾವು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಂತೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ರುಚಿಯನ್ನು ನಾವೇ ಪಳಗಿಸಿ ಸುರುಚಿಗಳಾಗುವ ಯತ್ನವು ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಸರಿನ ವ್ಯಾಪಾರಿಯಾಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮೊಸರಿನ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಾಗುವುದು ಲೇಸು.

ನಮಗೀಗ ಮಾಂಸಹಾರಿ, ಸಸ್ಯಹಾರಿ...ಎಂಬ ಪದಗಳು ಎಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿವೆ ಅಂದರೆ - ಯಾರಾದರೂ ಮಾಂಸಾಹಾರಿ, ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಎಂದರೆ ಏನೋ ತಪ್ಪಾಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸುವಷ್ಟು! ಅಂದರೆ ನಾವು ತಪ್ಪು ಪ್ರಯೋಗಗಳಿಗೇ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ನಾವೀಗ ತಪ್ಪನ್ನೇ ಒಪ್ಪೆಂದು ಹೇಳುವ ಮಟ್ಟವನ್ನು ತಲುಪಿದ್ದೇವೆ. ಇದೂ ಒಂದು ತರಹದ ಮಿದುಳಿನ ಕಾಯಿಲೆ. ಹಿಂದೆ...ವಿದ್ಯೆಯು  ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಲುಪದಿದ್ದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ “ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ..ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ; ಅರಿವಿಲ್ಲ” ಎನ್ನಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ...ಈಗ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಇಂದು  ಅಸಡ್ಡೆಯೇ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ.

ನಾವು ಕೆಲವು ಭಾಷಾಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಸಾಮಾನ್ಯರ ಆಡು ಭಾಷೆ; ಗ್ರಾಮ್ಯ...ಎಂದೆಲ್ಲ ವರ್ಗೀಕರಿಸಿ ಅದಕ್ಕೂ ಸ್ಥಾನ ಮಾನ ನೀಡಿದ್ದುಂಟು. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಶಿಕ್ಷಿತರೆಂದುಕೊಳ್ಳುವವರು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಹೋದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇವರೆಲ್ಲ... ದನಕ್ಕೂ ಧನ ಕ್ಕೂ, ದರೆಗೂ ಧರೆ ಗೂ, ಆದರಕ್ಕೂ ಹಾದರ ಕ್ಕೂ ಒಂದೇ ತೆರನಾದ ಗೌರವ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಏನೆನ್ನಬೇಕು? “ಇಂದಿನ ನಮ್ಮದು ಎಂತಹ ಶಿಕ್ಷಣ?” ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಸಮಯವಿದು. 

ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ಕಲಿಕೆ ಎಂದರೆ ಒಂದು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಕಲಿಕೆ. ಭಾಷೆಯು ಸೊರಗಿದರೆ ಜೊತೆಜೊತೆಗೇ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯೂ ಸೊರಗುತ್ತದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಿಲ್ಲದ ಜನಾಂಗವು ಹಿಂದೆ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ – ಕೊನೆಗೆ ಅಳಿಯುತ್ತದೆ. ಅದು ಅನಿವಾರ್ಯ.

ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಓದಿದಾಗ, ಕೇಳಿದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಪ್ರಫುಲ್ಲಿತವಾಗಬೇಕು. ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಜೀವಸಂಚಾರವಿರಬೇಕು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಕ್ಷರಕ್ಕೂ ಜೀವವಿದೆ; ಆತ್ಮವಿದೆ...ಎಂಬುದನ್ನು ಮೊತ್ತಮೊದಲಿಗೆ ನಾವು ತಿಳಿಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಸಕಾಲದಲ್ಲಿ - ಅಂದರೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಇದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅದನ್ನು ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೇ ಕಲಿಯದಿದ್ದರೆ ಈ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ - ಮುಂದೆಂದೂ ಹಳಿ ಹತ್ತಲು ಬಿಡುವು ದೊರೆಯಲಾರದು. ಹೀಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಹಳಿತಪ್ಪಿದ ಬದುಕುಗಳಲ್ಲಿ “ಅಮ್ಮ, ಹೆಂಡತಿ, ಸೋದರಿ, ಅತ್ತೆ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ..ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ” ಎಂಬ ಭಾಷಾವರ್ತನೆ ಯು ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ; ಆಗಲೇ ಆದರವು ಹಾದರವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ಮನವು ಕುಣಿಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಕರ್ನಾಟಕದ ಇಂದಿನ ಎಲ್ಲ ಪಡಿಪಾಟಲುಗಳಿಗೂ ಭಾಷೆಯೇ ದಿವ್ಯೌಷಧ ! ಕರ್ನಾಟಕದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ನಿವಾಸಿಯೂ ಕನ್ನಡದ ಅಂತಃಸೊಬಗನ್ನು ಅರಿಯುವಂತಹ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಯೋಗ್ಯ ಅಧ್ಯಾಪಕರಿಂದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಕನ್ನಡದ ಭಾಷೆಯ ಅನುಭೂತಿಯಾಗುವಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶವು ನಿರ್ಮಾಣವಾದರೆ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಆಚರಣೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೂ ಅರ್ಥವಿರುತ್ತದೆ. ಮಾತೃಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವ ಚಾಳಿಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳ ಹೆತ್ತವರು ಬಿಡಲೇಬೇಕು. ಸರಕಾರಗಳು ಉಪಕಾರೀ ಕರ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗದೆ, ಜನರ ದುಡ್ಡನ್ನು ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಂಚುತ್ತ ನಡೆಸುವ ಬಾಹ್ಯಾಡಂಬರದ ಯಾವುದೇ ಸರಕಾರೀ ಆಚರಣೆಗಳಿಂದ, ಖೊಟ್ಟಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳಿಂದ ಯಾವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನೆಲ, ಜಲ, ಭಾಷಾಭಿಮಾನ - ಎಲ್ಲವೂ ಇವತ್ತಿನ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಬರೇ ಬಾಯುಪಚಾರ ಆಗಿದೆ. ಈಗ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು - ಗಿಲೀಟಿನ ರಾಜ್ಯಸಂಸಾರದ - ಶುದ್ಧ ವ್ಯಾಪಾರ.

ಇನ್ನು ಭಾಷಾ ಶುದ್ಧಿ, ಪ್ರೌಢತೆಯ ಕಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿದರೆ...ಬರೇ ಅಪಸವ್ಯಗಳೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ. ಖಾಸಗಿ ವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಾಗಲೀ ಇಂದಿನ ಕನ್ನಡ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಾಗಲೀ ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೂತು ಚರ್ಚಿಸುವ, ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಡುತ್ತ ಖುಶಿ ಪಡುವ ಒಂದಾದರೂ ಸಾಹಿತ್ಯವು ಕಾಣುತ್ತದೆಯೆ? ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು...ಜಯಂತ ಕಾಯ್ಕಿಣಿಯಂಥವರ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲುಗಳಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೊಂದು ದೃಷ್ಟಾಂತವು ನಮಗೆ ಸಿಗಲಾರದು. ಹೆಚ್ಚಿನವು "ಸಂತೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಮೊಳ" ಎಂಬಂತಹ ಗೀತೆಗಳೇ ಉರುಳಾಡುತ್ತಿವೆ. ಆ ಹಾಡುಗಳನ್ನೂ ದೃಶ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ತಂದಾಗ - ಅದನ್ನು ಕಣ್ಣಾರೆ ನೋಡಿದವರು - ಅಂತಹ ಹಾಡನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಗುನುಗುನಿಸುವುದಕ್ಕೂ ಹಿಂಜರಿಯಬಹುದು. ಅಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಮೈಮೇಲೆ ದೆವ್ವ ಬಂದಂತೆ ಪರದೆಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿದಿರುತ್ತಾರೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಸಭ್ಯತೆಯ ಅಸಹಜತೆಯ ಪರಮಾವಧಿ... 

ಸೊಂಟದ ವಿಸ್ಯ ಬೇಕೇ ಸಿಸ್ಯ, ಅಮ್ಮ ಲೂಸಾ ಅಪ್ಪ ಲೂಸಾ.., ಜಿಂಕೆ ಮರೀನಾ...ಇಂತಹ ಹಾಡುಗಳಿಂದ ಕನ್ನಡದ ಉದ್ಧಾರವು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಶೃಂಗಾರವನ್ನೂ ಸಭ್ಯತೆಯ ಎಲ್ಲೆ ಮೀರದಂತೆ ಹೇಳಬಹುದು. ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. “ಎದೆ ಹಾರಿದೆ, ಬಾಯಾರಿದೆ, ಚಕೋರ ಚುಂಬನಾ, ಬಾ ಚಕೋರೀ ಬಾ..” -  "ಕುಣಿಯೋಣು ಬಾರಾ ಕುಣಿಯೋಣು ಬಾ" , -“ಹಾರಗುದುರಿ ಬೆನ್ನ ಏರಿ ಸ್ವಾರರಾಗಿ ಕೂತು ಹಾಂಗ ದೂರ ದೂರ ಹೋಗೋಣಂತಾ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳೋಣು ಬ್ಯಾಡ” -“ಮೋಡದ ಮರೆಯ ಚಂದಿರ ಚೆಂದ ಸೆರಗಿನ ಮರೆಯ ಚೆಲುವೆಯ ಅಂದ”  “ನೀ ಮುಡಿದಾ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ಮಾಲೆ ನಿನಗೆಂದೇ ಬರೆದಾ ಪ್ರೇಮದ ಓಲೆ, ಅದ ಓದಲು ಹರಿವುದು ಜೇನಿನಾ ಹೊಳೆ...”, ವಾಸಂತಿ ನಲಿವಾಗ, ಹಸಿರುಟ್ಟು ನಡೆವಾಗ ವನದೇವಿ ಅಡಿಮೇಲೆ ಅಡಿಯಿಟ್ಟು ಬರುವಾಗ, ಒಡಲಲ್ಲಿ ಹೊಸದೊಂದು ನವಜೀವ ಬಂದಾಗ, ಕೈ ಕೈ ಸೋಕಾಗ ಮನವೆರಡು ಬೆಸೆದಾಗ ಎಂದೆಂದು ಹೊಸ ರಾಗ ಅದುವೇ ಅನುರಾಗ..ಬಾರಾ..”  "ಮೆಲ್ಲುಸಿರೇ ಸವಿಗಾನ ಎದೆ ಝಲ್ಲೆನೆ ಹೂವಿನ ಬಾಣ.."  ಇಂತಹ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ನಾವು ಈಗಲೂ ಕೇಳಿ ಖುಶಿ ಪಡುವುದಿಲ್ಲವೆ? ಆಕರ್ಷಕ “ಉಪಮೆ ರೂಪಕ” ಗಳಿಂದ ಸಭ್ಯತೆಯ ಎಲ್ಲೆ ಮೀರದಂತೆ ಮೂಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅಂದಿನ ಚಿತ್ರಗೀತೆಗಳು ಇಂದಿಗೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿವೆ. “ದೂರದಿಂದ ಬಂದಂಥ ಸುಂದರಾಂಗ ಜಾಣ..” , “ಜೋಕೆ - ನಾನು ಬಳ್ಳಿಯ ಮಿಂಚು..ಕಣ್ಣು ಕತ್ತಿಯ ಅಂಚು..” ಮುಂತಾದ - ಅಂದಿನ ಕ್ಯಾಬರೇ ನೃತ್ಯಗಳ ಹಾಡುಗಳೂ ಎಲ್ಲರೂ ಹಾಡಿ ಕೇಳಿ ಸಂತೋಷಪಡುವ ಸಭ್ಯತೆಯನ್ನು ಮೀರಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅಂತಹ ಸುಂದರವಾದ ಕನ್ನಡವು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. “ಕಚ್ಚಿ ತಿನ್ನುತ್ತೇನೆ, ನಿನ್ನ ಹರಿದು ಮುಕ್ಕುತ್ತೇನೆ...ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡು; ಮೂಸಿ ನೋಡು..” ಇಂತಹ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಈಗ ಪದ್ಯ ಎನ್ನತೊಡಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದರೆ - “ಯಾರೂ ಕವನ ಹೊಸೆಯಬಹುದು; ಯಾರೂ ಸಂಗೀತ ನೀಡಬಹುದು...” ಎನ್ನುವಂತಹ ಧಾರ್ಷ್ಟ್ಯದ ವಿಲಕ್ಷಣ ವಾತಾವರಣವು ಈಗ ನಮ್ಮನ್ನು ಪೀಡಿಸುತ್ತಿದೆ. ಕೆಲವು ಸಾಧಾರಣವೆನ್ನಿಸುವ ಸಾಹಿತ್ಯ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಬಂದರೂ – ಅವನ್ನು ಕೇಳಲಾಗದ ಸಂಗೀತದಿಂದ ಕಟ್ಟಿ - ಕುಲಗೆಡಿಸಿ, ಇಂದಿನ ಪ್ರಕಾಂಡ ಸಂಗೀತ ಪಂಡಿತರು ಶಬ್ದ ಮಾಲಿನ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಇಂದಿನ ಅನುಭವ. ಇಂದಿನ ಚಿತ್ರದ ಸಂಗೀತದಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡದ ವಾಸನೆಯಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಎರವಲು. ಇಂದಿನ ಕನ್ನಡ ಸಿನೆಮಾವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಅದರ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ...ನರಕ ದರ್ಶನವಾದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಂತಹ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಮೆಚ್ಚುವ, ಅಂತಹ ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಅಭಿಮಾನೀ ಜನಾಂಗವನ್ನು ನಾವೇ ಕಟ್ಟಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ನಮಗಿಂತ ಪ್ರಬುದ್ಧರಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಸೋತಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಅಭಿರುಚಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಲಾಗದ ನಮ್ಮ ದೌರ್ಬಲ್ಯವೇ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಇಂದಿನ ಅವನತಿಗೆ ಕಾರಣ.  

ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಶಿಕ್ಷಣವು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಎಲ್ಲಿಗೆ ತಂದಿಟ್ಟಿದೆಯೆಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ವಾಚ್ಯವಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೊಂದು ರೀತಿಯ ಭಾಷೆಯು ಅರ್ಥವೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಭಾಷೆಯ – ಧ್ವನಿಯನ್ನು - ಅರ್ಥೈಸಲಾಗದವರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯು ಆನಂದವನ್ನು ಕೊಡಲಾರದು. ಮಾತಿನ ಒಳಗಿನ ಭಾವದ ಅನುಭೂತಿಯಾಗಬೇಕು. ಆದರೆ ದೇಹಕೇಂದ್ರಿತವಾದ ಇಂದಿನ ವಾಚ್ಯ ಭಾಷೆಯಿಂದಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ಹಾಡುಗಳು ಜನರ ಹೃದಯವನ್ನು ತಲಪುತ್ತಿಲ್ಲ. ಭಾವ ಸಂವಹನವೇ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದರಿಂದಾಗಿ ಬಂದ ವೇಗದಲ್ಲಿಯೇ ಹಾಡುಗಳು - ಹಿಂದೆ ಸರಿದು - ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಿವೆ.

ಇಂದಿನ ಖಾಸಗಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುವ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ “ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯವರ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡವು ಇಷ್ಟೊಂದು ಸೊರಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇನೋ...” ಅನ್ನಿಸುವುದೂ ಇದೆ. ಮಾತಿನ ಏರಿಳಿತ – ಓಘ - ಸ್ಪಷ್ಟ ಉಚ್ಚಾರ...ಇವೆಲ್ಲವೂ ಏಕತ್ರಗೊಂಡಾಗ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆಯು ಸಂಗೀತವಾಗುತ್ತದೆ. “ಗುರು ರಾಜರೆಂಬವರು ರೋಡಿನಲ್ಲಿ ವಾಕ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ Back side ನಿಂದ ಬಂದ - neighbour ಮನೆಯ ಅಲ್ಸೇಶಿಯನ್ Dog ಕಚ್ಚಿ Hospital ಗೆ admit  ಆಗಿದ್ದಾರೆ.." ಹೀಗೆಲ್ಲ ಮಾತನಾಡುವ ಇಂದಿನ ಕನ್ನಡಾಸುರರು ಕನ್ನಡವನ್ನು ಉಳಿಸಿಯಾರೆ? ಒಮ್ಮೆ...ಇಂತಹ ಖಾಸಗಿ ವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡ ಪರಿಚಿತಳೊಬ್ಬಳು ಕೃತಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ, ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಎಡಬಿಡಂಗಿಯಂತೆ “ಹರಳು ಉರಿದಂತೆ” ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ನಾನು ಆಕೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಆಗ ಅವಳು ನೀಡಿದ ಉತ್ತರ ಏನು ಗೊತ್ತಾ? “ಏನು ಮಾಡಲಿ ಮೇಡಂ? ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕಾಗಿ ನಮ್ಮ ಸಂದರ್ಶನ ಮಾಡುವಾಗಲೇ ಸೂಚನೆ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ...ಇಂಗ್ಲಿಷನ್ನು ಮತ್ತು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಮಿಶ್ರ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡುವಂತೆ ನಮಗೆ ಸೂಚಿಸಿರ್ತಾರೆ..” ಅಂದಿದ್ದಳು. ಅಂದರೆ...ಕನ್ನಡವನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ “ಸಕತ್ Hot” ಖಾಸಗಿ ವಾಹಿನಿಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿವೆಯೆ? ಈ ನೆಲದಲ್ಲಿ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಪಿತೂರಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆಯೆ? ಎಂದು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದ ರಾಜಧಾನಿ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ೧೦ ನಿಮಿಷ ನಡೆದಾಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ “ಎನ್ನಡ – ಖನ್ನಡ ಕಂಗ್ಲೀಷಿನ” ಪೂರ್ಣ ದರ್ಶನವಾಗುತ್ತದೆ. “ಆ Temple ನ Back side ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ Beggar ಕೂತಿದ್ದ. ಪಾಪ; ಅವನ Organs Work ಮಾಡ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ...By seeing that I was very upset you know…” ಅಂತ “ಶುದ್ಧವಾಗಿ” ಮಾತಾಡುವ – ಅಭಿಮಾನ ಶೂನ್ಯರಾದ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಕನ್ನಡದತ್ತ ಸೆಳೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಮನಸ್ಸು ಕುಣಿಯುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ಹರಿಕತೆ ಮಾಡುವಂತೆ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿ, ತಿದ್ದಿ ತರಬೇತಿ ಕೊಟ್ಟವರು – ನನ್ನ ತಂದೆ ಪುರಾಣ ಭಾರತ ಕೋಶದ ಕರ್ತೃವಾದ - ದಿ. ಐರೋಡಿ ಯಜ್ಞನಾರಾಯಣ ಉಡುಪರು. ಅವರು ಕುಂದಾಪುರದ ಸರಕಾರಿ ಪದವಿ ಪೂರ್ವ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಅಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿದ್ದರು. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಸವಿಯುವ ಚಟವನ್ನು ನನಗೆ ಅಂಟಿಸಿದವರೂ ನನ್ನ ಅಪ್ಪಯ್ಯನೇ. ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ಅಕ್ಷರದ ಜೊತೆಗೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಹಲವಾರು ಕಾವ್ಯ ಭಾಗವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಸವಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ ಪೂಜ್ಯರವರು. ನನ್ನ ಹರಿಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಯೋಚಿತವಾಗಿ ಅಂತಹ ವರ್ಣನೆಗಳನ್ನು ನಾನು ಬಳಸಿಕೊಂಡದ್ದೂ ಇದೆ. ಅಪೂರ್ವವಾದ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಉಚ್ಚರಿಸುವಾಗ ನನಗೇ ಆನಂದವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲೇ ಮಾತೃಭಾಷೆ, ರಾಜ್ಯಭಾಷೆಯ ಪ್ರವೇಶವಾದರೆ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಭಾಷಾ ಹಾದಿಯು ಸುಗಮವಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಗದ್ಯದಲ್ಲೂ ಪದ್ಯದ ಸೊಗಸಿರಬೇಕು. ಗದ್ಯಕ್ಕೂ ಲಯವಿದೆ; ಗದ್ಯದಲ್ಲೂ ಸಂಗೀತವಿದೆ. ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಉಪಾಸಿಸುವವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಲಭ್ಯವಾಗುವ ಅಮೂಲ್ಯ ಆನಂದವದು. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಉಪಾಸಿಸುವ ಭಾಷಾಳುಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ಸಮಾಜದ ಸಂಪತ್ತಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಯಾರಿಗೋ - ಯಾರ್ಯಾರಿಗೋ ಗುತ್ತಿಗೆಗೆ ಕೊಡುವುದು ಬೇಡ. ನಾವು ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೂ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ಸೇನಾನಿಗಳಾಗುವ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ – ಕನ್ನಡದ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುವ. ನಂನಮ್ಮ ಊರಿನಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ. ದೋಸೆ ತಿನ್ನುವ - ಇಡ್ಲಿ ತಿನ್ನುವ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳು ನಮಗೆ ಬೇಡ. ತಾಲೂಕಿನ ಎಲ್ಲ ಶಾಲೆಗಳನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳನ್ನು ಎಡೆಬಿಡದೆ ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳಿ. ಪಂಪ, ಕುಮಾರವ್ಯಾಸ, ರನ್ನ, ಮುದ್ದಣ ಮುಂತಾದ ಕವಿಗಳ ಕುರಿತು ರಸವತ್ತಾದ ಉಪನ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿ. ಅಂತಹ ಹಳೆಗನ್ನಡ ಕವಿಗಳ ಕಾವ್ಯ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಭಾವಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಪ್ಪಿಲ್ಲದಂತೆ ವಾಚಿಸಲು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪ್ರೊತ್ಸಾಹಿಸಿ. ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಅದನ್ನು ಹೇಳುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಬಹುಮಾನ ನೀಡಿ. ಅಡಿಗರು, ಬೇಂದ್ರೆ, ಡಿ. ವಿ. ಜಿ., ಪು. ತಿ. ನ., ಕುವೆಂಪು ಮುಂತಾದ ಹೊಸಗನ್ನಡ ಕವಿಗಳ ಕಾವ್ಯದ ರಸಾಸ್ವಾದ ನಡೆಯುವಂತಹ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಸಂಘ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ವರ್ಷವಿಡೀ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿ. ಬಾಲ್ಯಕಾಲದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತವೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ – ನಾನೂ ಒಂದು ಸಾಕ್ಷಿ. ಅಮ್ಮನು - ತನ್ನ ಮಗುವಿಗೆ ಚಂದ್ರನನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತ ಊಟ ಮಾಡಿಸುವಂತೆ...ಬಾಲ್ಯಕಾಲದ ಮಕ್ಕಳ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳ ಅನುಭವಗಳು – ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ – ಅವರ ಅರಿವಿಗೇ ಬರದಂತೆ ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಊಡಿಸುತ್ತವೆ; ಪುಷ್ಟಿಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ; ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತವೆ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅವರು ಓದಬಹುದಾದ ಉತ್ತಮ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸಬಹುದು. ಮುಂದಿನ ಭೇಟಿಯಲ್ಲಿ, ಅವರು ಓದಿದ ಪುಸ್ತಕದ ಮುಖ್ಯಾಂಶವನ್ನು ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಎರಡು ಪುಟದಷ್ಟು ಬರೆದು ಒಪ್ಪಿಸುವಂತೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿ. ಆ ಬರಹಗಳನ್ನು ಪರಾಂಬರಿಸಿ, ಸಲಹೆ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನೂ ಕೊಡಬಹುದು. ಉತ್ತಮ ಬರಹಗಳನ್ನು - ಪ್ರತಿಭೆಗಳನ್ನು ಪುರಸ್ಕರಿಸಬೇಕು. ಇಂತಹ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು - ಮಕ್ಕಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಕನ್ನಡದೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರಿಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ದೇಹ ಕುಣಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮಿತಿಯಿರಲಿ; ಬುದ್ಧಿ ಕುಣಿಸುವ ಕಸರತ್ತುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಾಧಾನ್ಯವಿರಲಿ. ಹೀಗೆ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟಾದರೂ ಶುದ್ಧ ಕನ್ನಡಾಭಿಮಾನಿಗಳನ್ನು ಪ್ರತೀ ಊರಿನಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವೆ? ಊರಿನ ಆಸಕ್ತ ಹಿರಿಯರ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದ ಜೊತೆಗೆ ಶುದ್ಧ ಸಂಕಲ್ಪವೂ ಇದ್ದರೆ - ಯಾವುದೂ ಅಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನ್ಯಾಯವಾದ ಕನ್ನಡ ವನ್ನು ಕಲಿಸಲು ಮತ್ತು ಪ್ರಾಂತ್ಯಾಭಿಮಾನ, ದೇಶಾಭಿಮಾನ ಮೂಡಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಲು ಸಮಾಜವೇ ಮುಂದೆ ಬರಬೇಕು ಅನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ.

ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ಅಧ್ಯಯನದಿಂದ ಹಲವು ಅನುಕೂಲಗಳಿವೆ. ಅದರಿಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಇಡೀ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೇ ನಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾರಿಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸಂಸ್ಕಾರವಾಗುತ್ತದೋ - ಅಂತಹ ಮಕ್ಕಳು - ಎಂದೂ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರಾಗುವುದಿಲ್ಲ; ಅಪರಾಧೀಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಎಂದಿಗೂ ತೊಡಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸಮಾಜಘಾತಕರಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡವರಿಗೆ - ಆ ಭಾಷೆಯೇ ಸುಸಂಸ್ಕೃತ ಸಾಂತ್ವನ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಮಕ್ಕಳು ದೈಹಿಕ ಹಿಂಸೆಯ ಭಾವದಿಂದ ತಾವಾಗಿಯೇ ಮಾರು ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾರೆ. ಅಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಆನಂದವನ್ನು ಕಾಣಲು ಸಫಲರಾದ ಯಾವುದೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವರ ಭಾಷಾ ಸಂಸ್ಕಾರವೇ ಕಾಪಾಡುತ್ತದೆ. ಅವರ ಸಾಕ್ಷೀ ಭಾವವು ಪ್ರಖರವಾಗಿ, ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವು ನುಣುಪಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಭಾಷೆಯಿಲ್ಲದ – ಭಾಷೆ ಬಾರದ, ಅತೀ ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯಿಂದ ಭಾಷೆ ತಿರುಚುವ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಬೆಳೆಸಬಾರದು.

ತನ್ನ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬ ಶ್ರಮ ವಹಿಸದಿದ್ದರೆ ಬಾನುಲಿಯೂ ಕೂಡ ಅಪಭ್ರಂಶಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗುವುದು ಅಸಂಭವವಲ್ಲ. ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ತುಮುಲಗಳ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನೂ ನಾವು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಬಾನುಲಿಯು ನಮ್ಮಂತೇ ಇರುತ್ತದೆ...ಅಲ್ಲವೆ? ಇಂದಿನ ಬಾನುಲಿಯ ಭಾಷೆಯ ಬಗೆಗೆ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಅಪಸ್ವರಗಳಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ತೂಗಿನೋಡಬೇಕು. ಬಾನುಲಿಗೆ ಕಚ್ಚಾ ಮಾಲನ್ನು ಒದಗಿಸುವುದು ಯಾರು? ಈ ಸಮಾಜವೇ ಅಲ್ಲವೆ? ಕಳಪೆ ಬೇಳೆಯಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ಸಾರು ತುಂಬ ರುಚಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅಪೇಕ್ಷಿಸಬಾರದು. ಹೌದು. ನಾನು ಅಂದು ಕಂಡ ಬಾನುಲಿಗೂ ಇಂದಿನ ಬಾನುಲಿಗೂ ಬಹಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಅಂದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬಾನುಲಿಯೇ ಕಾರಣವೆಂದು ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದ ಭಾಷೆ, ನೆಲ – ಜಲದ ಅಭಿಮಾನವು ಮೈದೋರಿದರೆ ಸಮಾಜದ ಹಲವಾರು ಏರುಪೇರುಗಳಿಗೆ ತಾನಾಗಿಯೇ ಪರಿಹಾರ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದ ಭಾಷಾ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಉಚ್ಚ ಗುಣಮಟ್ಟದವುಗಳಾದಾಗ ಅಬದ್ಧಗಳೆಲ್ಲವೂ ತಾವಾಗಿಯೇ ಮರೆಯಾಗುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ನಾನು ಹೋದಲ್ಲೆಲ್ಲ – “ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಿ” ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. 

ಒಂದು ಮಾವಿನ ಮರದ ಗೆಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಅಲುಗಿಸಿದರೆ ಕೆಳಗೆ ಉದುರುವ ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆರಡು “ಕೆಟ್ಟೆ” ಯಾದರೆ ತಲೆಬಿಸಿ ಇಲ್ಲ; ಆದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಕೆಟ್ಟೆಯಾಗಿ, ಒಂದೆರಡು ಮಾತ್ರ ಒಳ್ಳೆಯ ಹಣ್ಣು ಸಿಕ್ಕಿದರೆ? ಅಂತಹ ಮರದ ಸಮೀಪಕ್ಕೆ ಯಾರಾದರೂ ಸುಳಿದಾರೆ? ಶಾಲೆಗಳೆಂದರೆ - ಉತ್ತಮ ಫಲಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಮರಗಳಂತಿರಬೇಕು. ಆಗಲೇ ಯಾವುದೇ ಸಮಾಜವು ಸುಭಿಕ್ಷ; ಸುರಕ್ಷಿತ. ಆದ್ದರಿಂದ ತಮ್ಮೂರಿನ ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವುದು ಊರಿನ ಹತ್ತು ಸಮಸ್ತರ ಕರ್ತವ್ಯವೂ ಹೌದು. ಹೀಗೆ ತನು ಕನ್ನಡ, ಮನ ಕನ್ನಡ, ನುಡಿ ಕನ್ನಡ ಎನ್ನುವ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಕ್ರಿಯೆಯು - ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕರ್ತವ್ಯ.

     

ಇಂತಹ ಸೃಜನಶೀಲ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಧ್ವನಿ ಅರಿಯಲಾಗದ ಒಣ ವಾಚ್ಯಕ್ಕೇ ಗಂಟುಬಿದ್ದು, ಕೇವಲ ಸಾಹಿತ್ಯದ ತೇರು ಎಂಬ ಪ್ರತಿಕೃತಿಯನ್ನು ಎಳೆದು, ಗೋಡಂಬಿ ಪಲ್ಯ ತಿಂದರೆ ಕನ್ನಡ ಬೆಳೆಯುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಅದರಿಂದ ಕನ್ನಡವು ಉಳಿಯುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಉತ್ಸವ ಮಾಡಿ - ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ - ದೊಡ್ಡ ದಡ್ಡರೆಲ್ಲರೂ ಕನ್ನಡದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಬೈದಾಡಿಕೊಂಡರೆ - ಅದು ಸೇವೆಯೆ? ಹೀಗೆ ಯುದ್ಧೋನ್ಮತ್ತ ಭಾಷೆಯ ಬಳಕೆಗೆ ಇಳಿಯುವುದು - ಕನ್ನಡದ ದುರುಪಯೋಗ; ಅದು ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಬಗೆಯುವ ದ್ರೋಹವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು? ಪ್ರೀತಿಸುವುದಕ್ಕೆ - ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಯ   ಬಳಕೆಯಾಗಲಿ.

ಇನ್ನು.....ಉತ್ಸವದ ಧೂಳಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ಉಂಡು ತೇಗಿದರೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕೇನು ಬಂತು? ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಏನನ್ನೂ ಕೊಡಲಾಗದವರು ಕನ್ನಡದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ –ಉತ್ಸವದ ದೊಂಬರಾಟ ನಡೆಸಿದರೆ, ನಾಡು – ನಾಡಿನ ಭಾಗ್ಯವು ಬೆಳಗದು; ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಅದು ಕಂದಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕನ್ನಡದಿಂದ  ಸ್ವಂತಕ್ಕೆ ಸಂಪಾದಿಸುತ್ತ ಬದುಕಿದರೆ ಸಾಲದು; ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಬದುಕುವವರು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲರಾಗಬೇಕು. ಹೌದು. ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಬದುಕುವ ವೀರ ಕನ್ನಡಿಗರು ಈಗ ಬೇಕಾಗಿದ್ದಾರೆ.

ಅಂತಹ ಭಾಷಾಭಿಮಾನಿಗಳು ಈಗಲೂ ಇದ್ದಾರೆ. ನಾನು Net ನಲ್ಲಿ ಬರೆಯುತ್ತಿರುವ BLOG ನ್ನು ನೂರಾರು ಜನರು ಓದುತ್ತಿದ್ದಾರೆ; ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ನುವುದೇ ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ತಮ್ಮ ಕನಿಷ್ಟ 10 ನಿಮಿಷದಷ್ಟು ಸಮಯವನ್ನು ಇಂತಹ ಗಂಭೀರ ಓದಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆಯಬಲ್ಲ ಓದುಗರು ಈಗಲೂ ಇದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯವಾದರೂ ಸಂತೋಷದ ಸಂಗತಿ ಅಲ್ಲವೆ? ವಿದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರ ಕನ್ನಡಾಭಿಮಾನವೂ ಗಮನಿಸುವಂತಿದೆ. ನಮ್ಮ ಇಂತಹ ಅಭಿಮಾನವು ಕ್ರಿಯಾರೂಪಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಮಾತ್ರ – ಪ್ರತೀ ನವೆಂಬರದಲ್ಲಿ (ಮಾತ್ರ !) ನಡೆಸುವ ಗಂಟು ಶೋಷಣೆ - ಕಂಠ ಶೋಷಣೆಯು ಸಾರ್ಥಕವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲವೆ?

                ಕೇಯೂರಾ ನ ವಿಭೂಷಯಂತಿ ಪುರುಷಂ ಹಾರಾ ನ ಚಂದ್ರೋಜ್ವಲಾ

                ನ ಸ್ನಾನಂ ನ ವಿಲೇಪನಂ ನ ಕುಸುಮಂ ನಾಲಂಕೃತಾ ಮೂರ್ಧಜಾಃ

                ವಾಣ್ಯೇಕಾ ಸಮಲಂಕರೋತಿ ಪುರುಷಂ ಯಾ ಸಂಸ್ಕೃತಾಧಾರ್ಯತೇ

                ಕ್ಷೀಯಂತೇ ಖಲು ಭೂಷಣಾನಿ ಸತತಂ ವಾಗ್ಭೂಷಣಂ ಭೂಷಣಂ //

ಕಂಕಣ, ಚಂದ್ರಹಾರ, ಸ್ನಾನ, ಗಂಧಲೇಪನ, ಪುಷ್ಪಾಲಂಕಾರ, ವೇಣೀ ಸಿಂಗಾರ – ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮನುಷ್ಯನ ಅಲಂಕಾರಗಳಲ್ಲ. ಸುಸಂಸ್ಕೃತ ಮಾತುಗಳೇ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ನಿಜವಾದ ಅಲಂಕಾರ. ಬಾಹ್ಯ ಸಿಂಗಾರಗಳು, ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಬಣ್ಣದಂತೆ ಕ್ಷಣಿಕ; ಅವು ನಾಶವಾಗುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಮಾತುಗಳು ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ಅಂತಸ್ಸತ್ವವನ್ನು ಪ್ರಕಾಶಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ - ಭೂಷಣಪ್ರಾಯವಾದ ಮಾತುಗಳು ನಮ್ಮಿಂದ ಬರುವಂತಾಗಲಿ.

    

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಪರ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸದೆ...ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಮನೋವಾಕ್ಕಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಆರಾಧಿಸುವ ನಿಷ್ಠೆಯಿರುವ ಒಂದು ಕನ್ನಡ ಪಡೆಯು ಕರ್ನಾಟಕದ ನೆಲದಿಂದಲೇ ದಿಗ್ವಿಜಯಕ್ಕೆ ಹೊರಡಲಿ! ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡೇ ...ಜತೆಜತೆಗೆ ಶಿಷ್ಟ ಕನ್ನಡವನ್ನೂ ಜನಾಂತರಂಗಕ್ಕೆ ತಲುಪಿಸುವ ಕಾರ್ಯವು ಈ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿಯೇ ಚುರುಕಾಗಲಿ ! ಹೀಗೆ ತರಬೇತಾದ “ಕನ್ನಡ ಯುವ ವಾಹಿನಿ” ಯು ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಎಲ್ಲ ಶಾಖೆಗಳನ್ನೂ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಕನ್ನಡದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯಲಿ!

ಆದರೆ, ಕನ್ನಡದ  ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ - "ಕೇವಲ" ನೆಪಕ್ಕಾಗಿ  ಒಂದಾದರೆ ಅದು ನವೆಂಬರಕ್ಕೇ ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಸಂಕಲ್ಪವು ದೃಢವಾಗಿರಲಿ. ನಿರಂತರವಾಗಿರಲಿ. ಹನಿ ಹನಿಗೂಡಿ ಹಳ್ಳ...ಸದ್ಭಾವಗಳು ಸಂಚಯವಾದಾಗಲೇ ಸತ್ಕಾರ್ಯಗಳು ಸಂಭವಿಸುತ್ತವೆ.

ಕನ್ನಡದ ಕುವರರಲ್ಲಿ ಸಂಚಯಗೊಳ್ಳುವ ಭಾವವು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಧಿಸಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಎಂಬುದು ಉಂಡುಂಡು ಸುತ್ತಾಡುವ ಜಾತ್ರೆಯ ಸರಕಲ್ಲ; ಭೀಷಣ ಭಾಷಣಗಳ ಮಾರಾಟದ ವೇದಿಕೆಯೂ ಅಲ್ಲ; ಉದರೋತ್ಸವದ ವಿಷಯವಂತೂ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. "ಮಂತ್ರಕ್ಕಿಂತ ಉಗುಳೇ ಜಾಸ್ತಿ" ಎಂಬಂತೆ - ಕನ್ನಡದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಹರಕೆ ಒಪ್ಪಿಸುವ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷೆಗಳಿಂದ ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ರದ್ದಿಯಾಗುವ ಸುದ್ದಿಯಾಗಬಹುದಲ್ಲದೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಯಾವ ಬಲವೂ ಲಭಿಸದು. "ಕರೆ ಕೊಡುವ" ಕರಕರೆ ಗದ್ದಲಗಳಿಂದ ಕನ್ನಡದ ಭಾಷೆ-ಬದುಕನ್ನು ಪುಷ್ಟಿಗೊಳಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಶುದ್ಧ ಚಿಂತನೆ, ಗಿಲೀಟುರಹಿತ ಮಾತು ಬರಹಗಳ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ - ಶುದ್ಧ ಬದುಕಿನ ನಿತ್ಯಪೂಜೆಯಾದಾಗಲೇ ಕನ್ನಡವು ನಮ್ಮದಾದೀತು. ಆದ್ದರಿಂದ - ಉದ್ದೇಶಿತವಾಗಿ, ಗುರಿಯಿಟ್ಟು, ನಿರ್ವ್ಯಾಜ ನಿಷ್ಠೆಯಿಂದ ಕನ್ನಡದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಉತ್ಸಾಹವಿರಲಿ. ಇಂತಹ ಕನ್ನಡದ ಭಾವಸ್ರೋತದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಭಾಗಿಯಾಗುವಂತಾದರೆ ಕನ್ನಡದ ಡಿಂಡಿಮದ ಮಧುರ ಮಾರ್ದನಿಯು ದೂರದೂರದವರೆಗೂ ಅನುರಣಿಸೀತು; ಚದುರಿ ಹೋಗಿರುವ ನಾಡಿನ ಸಾವಿರ ಭಾವವು - ಕನ್ನಡದ ಛತ್ರಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಧಿಸೀತು! ಇದು ನನ್ನ ಆಸೆ ಮತ್ತು ಅಪೇಕ್ಷೆ. ನಾನಂತೂ ಯಾವತ್ತೂ ಕನ್ನಡದ ಜೊತೆಗಿದ್ದೇನೆ; ಕನ್ನಡವು ನನ್ನೊಂದಿಗಿದೆ.

                                                                                   ನಾರಾಯಣೀ ದಾಮೋದರ್